Όνειρα από πυλό…

Τέλειωσα το Σαββατοκύριακο το the Neverhood, ένα υπέροχο παιχνιδάκι φτιαγμένο από πυλό!! Δεν ξέρω τι να πω για αυτό το παιχνίδι.

Είναι γλύκαααααααααααα!!

Μιας κι είναι η πρώτη παιχνιδοπαρουσίαση θα προσπαθήσω να την κάνω πιο επίσημη:

Ιστορία

Στο παιχνίδι ο παίχτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Klayman, ενός χαριτωμένου ανθρωποειδούς πλάσματος που ξυπνάει μόνος του σ’ένα δωμάτιο. Σκοπός του είναι να ψάξει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται, και ο οποίος δεν φαίνεται να έχει άλλους κατοίκους, και να ανακαλύψει ποιος είναι και τι συμβαίνει. Στην πορεία ανακαλύπτει διάφορες δισκέτες τις οποίες μπορεί να δει σε κάποια σημεία όπου υπάρχουν οθόνες (σαν τηλεόραση και βίντεο ένα πράγμα). Στις δισκέτες αυτές – είναι 20 στο σύνολο – περιέχεται η ιστορία του Neverhood και αν τις δει όλες μπορεί να καταλάβει και τι γίνεται και τί πρέπει να κάνει. Η ιστορία είναι απλή αλλά συμπαθητική. Επίσης σε ένα δωμάτιο που πηγαίνεις κάποια στιγμή υπάρχει η ιστορία όοοολου του κόσμου, η οποία είναι τεράστια και δεν την διάβασα όλη, αλλά μπορεί να την διαβάσω σιγά σιγά (υπάρχει αυτή η επιλογή). Δεν επηρεάζει κάπως την ροή του παιχνιδιού, απλά ήθελα να την διαβάσω από περιέργεια.

Γραφικά

Το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού κατά την γνώμη μου!!! Τρελά χρώματα, και υπέροχα σχήματα, ο πυλός έχει δώσει μια πολύ ωραία διάσταση στο παιχνίδι. Χάζευα την κάθε οθόνη και ένα πράγμα έχω να πω: ΖΗΛΕΥΩ!!!! Θεωρώ αυτή την προσπάθεια τέλεια, ο σχεδιασμός και η κατασκευή των σκηνικών είναι η απόλυτα δημιουργική διαδικασία!!!! Αααααααααχ και τι δεν θα έδινα για να ήμουν στην ομάδα που το σχεδίασε… Στα about του παιχνιδιού μπορεί να δει κανείς πως δημιουργήθηκε, από την αρχική ιδέα ως την υλοποίηση… Ααααααααχ και πάλι αααααααχ…

Γρίφοι

Adventure χωρίς γρίφους δεν γίνεται. Κι αυτό τα πάει αρκετά καλά. Έχει γρίφους για τα πάντα, και κυρίως για να ανοίξεις τις πόρτες στο κάθε δωμάτιο. Αν και ήταν αρκετά απλοί, μου άρεσαν γιατί χρειάστηκε πολύ συχνά να κρατάω σημειώσεις και με τρελαίνουν κάτι τέτοια. Είχε και 1-2 μουσικούς γρίφους, και ειδικά ο ένας μου άρεσε (και δεν με παίδεψε όπως ο μουσικός γρίφος στο Myst).

Ήχος

Πολύ καλός, είχε μια χαζοχαρούμενη μουσικούλα με εναλλασσόμενα θέματα, και οι φωνές των χαρακτήρων τους ταίριαζαν κι ήταν ιδιαίτερα αστείες. Καλά στον τομέα του ήχου ποτέ δεν έχω πολλές απαιτήσεις. Καλό ήταν κι από αυτή την άποψη πάντως.

Γενικά

Καιρό είχα να παίξω ένα σχετικά παλιό adventure (εντάξει έπαιξα το discworld 1 αλλά για άσχετους λόγους δεν το χάρηκα τόσο) και πολύ μου άρεσε. Η αλήθεια είναι πως το τέλειωσα πολύ γρήγορα, σε 2 μέρες μόνο, αλλά έπαιξα αρκετές ώρες και σε 2 σημεία που κόλλησα χρησιμοποίησα μια μικρή βοήθεια (ε μα έπρεπε να σβήσω μια λάμπα για να σκοτεινιάσει το δωμάτιο, και τις 2 φορές, δεν παίζει να πήγαινε το μυαλό μου εκεί… καμία από τις 2 φορές). Όμως έχω κουραστεί από τα παιχνίδια που κρατάνε αιώνες, τώρα που δεν έχω και τόσο χρόνο πια μ’αρέσει που και που να παίζω κάτι μικρό και γρήγορο για να τελειώσει κάποια στιγμή δηλαδή, να δω κι εγώ ένα φινάλε!!! (όχι σαν το warcraft 3 που, αν και υπέροχο, το βασανίζω 4-5 χρόνια – δεν παίζω και τόσο συχνά προφανώς).

Υ.Γ: Χοοοοο, έχει βγει και 2, μεγάλο πανηγύρι θα γίνει σύντομα στον υπολογιστούλη μου από ό,τι φαίνεται…