Παιχνίδια Ρόλων (Μέρος 2ο)

(Συνέχεια από το 1^ο μερος)

---

Campaigns and sessions:

Συνήθως οι ιστορίες είναι σχετικά μεγάλες και δεν τελειώνουν σε μια συνάντηση. Κάθε συνάντηση ονομάζεται session και συνήθως εκτός από το παιχνίδι περιλαμβάνει άφθονα γέλια, φαγητό (τι να κάνουμε, είμαστε καλοπερασάκηδες) και συζητήσεις για ό,τι άσχετο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας (αν και συνήθως κάποιος – μάλλον ο αφηγητής – θα ξελαρυγγιάζεται να μας λέει να επιστρέψουμε στο παιχνίδι).

Campaign ονομάζεται μια ολοκληρωμένη ιστορία που είναι αρκετά μεγάλη όμως και θα κρατήσει καιρό. Κάποτε πχ παίζαμε ένα campaign για 2.5 χρόνια, βέβαια δεν παίζαμε και κάθε μέρα, ούτε καν κάθε βδομάδα.

Α ναι, συνηθίζεται να καθορίζεται μια συγκεκριμένη μέρα κάθε βδομάδα για τις συναντήσεις, οι οποίες μπορεί να κρατήσουν πολλές ώρες (δεν νομίζω πως γίνεται να παίξει για 2 ώρες κανείς, ένα 5ωρο στο νερό το χρειάζεται το παιχνίδι – μια μικρή γεύση από ένα session μπορείτε να πάρετε εδώ).

Λατρεμένο παιχνίδι...

Δημιουργία Χαρακτήρων:

Η χαρά του παιδιού. Δεν ξέρω γιατί αλλά το διασκεδάζω πολύ το κομμάτι αυτό, το οποίο συνήθως θα πάρει ένα ολόκληρο session. Συνήθως για εμάς τουλάχιστον που το ξεφτιλίζουμε λιγάκι το θέμα.. Με την βοήθεια των κανόνων οι παίκτες καθορίζουν και υπολογίζουν κάποια στατιστικά στοιχεία για τον χαρακτήρα τους, όπως είναι η δύναμη, η εξυπνάδα κλπ και με την βοήθεια της φαντασίας τους καθορίζουν την ιστορία του χαρακτήρα τους (background). Το δεύτερο κομμάτι πολλοί το αγνοούν μερικές φορές, ευτυχώς οι αφηγητές μας συνήθως μας μαστιγώνουν για τα backgounds, τα οποία είναι απαραίτητα γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί ουσιαστικά ούτε ο παίκτης ούτε ο αφηγητής να καταλάβει την ψυχολογία του χαρακτήρα και συνεπώς δεν θα ενταχθεί σωστά στο παιχνίδι.

Καθώς εξελίσσεται το παιχνίδι οι χαρακτήρες αποκτούν εμπειρία (αυτό ονομάζεται experience points – xp), η οποία τους βοηθά στο να βελτιωθούν σε διάφορους τομείς. Δηλαδή οι χαρακτήρες δεν είναι στατικοί αλλά αναπτύσσονται όσο περνάει ο καιρός (κατανέμοντας τα xp τους στα διάφορα χαρακτηριστικά και δυνάμεις που έχουν).

Σκοπός

Ο σκοπός αυτών των παιχνιδιών είναι συνήθως να συνεργαστούν οι παίκτες για την επίλυση κάποιου θέματος που αφορά όλους, είτε αυτό είναι να νικήσουν έναν δράκο για να πάρουν τον θησαυρό του είτε να σταματήσουν τους εξωγήινους που σχεδιάζουν να καταλάβουν τον πλανήτη, είτε απλά να ανακαλύψουν ποιος τους παγίδεψε σε μια καλοστημένη δικηγορική πλάνη. Γενικά είναι καλό οι παίκτες να μπορούν να επιβιώσουν μεταξύ τους και να μην αλληλοσκοτώνονται, υπάρχουν άπειροι NPCs για αυτή την δουλειά. Τα παιχνίδια ρόλων υποτίθεται πως δεν είναι ανταγωνιστικά έτσι και αλλιώς (δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν αλλά θεωρώ τα άτομα που τα βλέπουν πολύ ανταγωνιστικά λίγο κομπλεξικά και πως χάνουν και το νόημα, που είναι να φτάσουν οι παίκτες στο τέλος της ιστορίας – αν σκοτωθούν μεταξύ τους πριν μάλλον κάνανε βλακεία ε;)

Α θα γράφω και το κλισέ που λένε στα βιβλία, απώτερος σκοπός είναι να περάσουν καλά οι παίκτες και ο αφηγητής. Εντάξει αυτονόητο νομίζω, γιατί να κάνεις κάτι που θα σε οδηγήσει στο να περάσεις χάλια έτσι κι αλλιώς;;;

Ιστορία

Σύμφωνα με το wiki οι ρίζες των παιχνιδιών ρόλων βρίσκονται στις αρχές του 20^ου αιώνα, σε διάφορα παιχνίδια και ομάδες ιστορικής αναβίωσης. Και ούτε που θα το ανέφερα καν (ε διαβάστε το στο wiki ντε…) αλλά αναφέρει την SCA (Society for Creative Anachronism) που δημιουργήθηκε κάπου στο 1966 και εντυπωσιάστηκα γιατί στην ελληνική SCA είχα πάει κάποιες φορές (μωρέ τι να κάνουν αυτά τα παιδιά;;;).

Τι να πω, ήταν θρύλος αυτή η εταιρία...

Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στα παιχνίδια ρόλων. Το 1974 κυκλοφόρησε  προς το ευρύ κοινό το πρώτο επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, το γνωστό Dungeons & Dragons, από την TSR (Dave Arneson’s and E. Gary Gygax). Το παιχνίδι αυτό είναι ιστορικό και δεν ακούω κουβέντα, ακόμα και από άτομα που δεν τους αρέσει. Αυτό έκανε την αρχή και έθεσε τις βάσεις για ό,τι ακολούθησε. Βλέποντας την ένθερμη ανταπόκριση του κοινού πολλοί ακολούθησαν, δημιουργώντας διαφορετικούς κόσμους και διαφορετικούς κανόνες, αν και το σύστημα του dnd επηρέασε πολλά παιχνίδια και συστήματα. Περισσότερες λεπτομέρειες για τα διάφορα παιχνίδια ίσως ακολουθήσουν σε ξεχωριστά άρθρα για το καθένα (για όσα έχω παίξει τουλάχιστον).

Απλά να αναφέρω πως δυστυχώς πολλά από τα παλιά και γνωστά παιχνίδια «χαλάνε» με το πέρασμα του χρόνου, τώρα τους στερεύουν οι ιδέες, είναι τόσο μεγάλη η ιστορία που γίνεται κουβάρι, θέλουν τόσο απεγνωσμένα να τα κάνουν προσιτά στο ευρύ κοινό που κάνουν βλακείες.. Δεν ξέρω τι συμβαίνει πάντως χάνουν την ατμόσφαιρα που τα έκανε ξεχωριστά. Αντιθέτως ξεφυτρώνουν πολλά νέα παιχνίδια, κυρίως από ανεξάρτητες εταιρίες (ή και άτομα καμιά φορά) τα οποία έχουν μια γοητεία, ίσως την γοητεία του καινούριου…

Δεν το έχω παίξει αλλά μου τράβηξε το ενδιαφέρον!!

Παραλλαγές

Ουφ, τι να πρωτοπεί κανείς σε αυτό το θέμα…

Παιχνίδια Υπολογιστών: Σιγά μην έλειπε ο Μάρτης από την σαρακοστή. Αναμενόμενα λοιπόν δημιουργήθηκε ένα είδος παιχνιδιών για υπολογιστές που δανείστηκε το όνομά του, τους κόσμους στους οποίους διαδραματίζονται τα παιχνίδια και κάποιους από τους κανόνες τους από τα παιχνίδια ρόλων. Γι’αυτό και γίνεται ο διαχωρισμός με τα «επιτραπέζια» παιχνίδια ρόλων (tabletop ή pen and paper).

Live Action: Εδώ να δείτε χαρά. Ξεχύνονται λοιπόν παίχτες και αφηγητές στους δρόμους και ό,τι κάνουν το παιχνίδι το κάνουν και στην πραγματικότητα. Εντάξει δεν μαχαιρώνονται στα αλήθεια προφανώς, αλλά έχει πολύ γέλιο η όλη φάση. Είχαμε παίξει κάποτε λίγο και θυμάμαι ακόμα την πρώτη σκηνή:

Ήμουν σε μια καφετέρια μ’ έναν φίλο (που ήταν και ο αφηγητής) και τα λέγαμε (in game) και ήρθε ένας φίλος του και μου τον σύστησε. Η φάση είναι ότι τον ήξερα και τον άλλο προφανώς, και στο παιχνίδι ήταν μάγος και μου τον σύστησε ως μέλος κάποιας φυλής μάγων και προσπαθούσα να μην σκάσω στα γέλια μες στο μαγαζί. Και φαντάζομαι οι διπλανοί μας παραξενεύτηκαν αρκετά…. Ή μια άλλη φάση, σε άλλο παιχνίδι, να προσπαθώ να «πείσω» μια φίλη ότι είμαι βρικόλακας, μέσα σ’ένα λεωφορείο γεμάτο γιαγιάδες… Μάλλον όχι και τόσο καλή ιδέα….

Ελεύθερα παιχνίδια ρόλων: Παίζονται με ελαχιστοποίηση των κανόνων, ή και χωρίς κανόνες. Νομίζω πως όσοι επιλέγουν αυτό το είδος το κάνουν για να δώσουν περισσότερη σημασία σ’αυτό που ονομάζουμε role playing, το να «νιώθει» δηλαδή κανείς τον χαρακτήρα του και να παίζει σαν να βρίσκεται ο ίδιος σ’αυτή την κατάσταση, ανεπηρέαστος από κανόνες και πιθανές ανταμοιβές.

Ναι δυστυχώς πολλοί είναι που παίζουν μόνο για τα xp και καταλήγουν να κάνουν πράγματα που κανένας λογικός χαρακτήρας δεν θα έκανε, ή να χρησιμοποιούν γνώσεις που ο χαρακτήρας τους δεν έχει μέσα στο παιχνίδι (προφανώς ο παίκτης πολύ συχνά γνωρίζει πράγματα για τον κόσμο που παίζει, 1-2 βιβλία να έχεις διαβάσει και ήδη ξέρεις πολύ περισσότερα από ότι ξέρει ο χαρακτήρας που υποδύεσαι). Αίσχος, αυτό χαλάει το παιχνίδι απλά…

«Σπιτικά»: Παιχνίδια ρόλων τους κανόνες και τον κόσμο των οποίων έχουν φτιάξει παίκτες και/ή αφηγητές ερασιτεχνικά και είναι συχνά βασισμένα σε ήδη υπάρχοντες κόσμους. Ο όρος αυτός μπορεί να αναφέρεται και σε παιχνίδια που απλά ο αφηγητής έχει πάρει κάποιον έτοιμο κόσμο κι έχει αλλάξει κάποια πράγματα κι όχι να τον έχει φτιάξει από την αρχή.

Δεν το έχω παίξει αλλά... ΘΕΛΩ ΣΑΝ ΤΡΕΛΗ!!! Σοβαρά μιλάω, αν έχει κανείς όρεξη για storytelling θα του είμαι ευγνώμων αιώνια!!

Για περισσότερες πληροφορίες:

http://en.wikipedia.org/wiki/Role-playing_game

Λίστα με παιχνίδια ρόλων κατηγοριοποιημένα ανά είδος:

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_role-playing_games_by_genre

---

Αυτά τα 2 άρθρα αποτέλεσαν μια εισαγωγή για τα παιχνίδια ρόλων. Στο μέλλον θα ακολουθήσουν και άλλα σχετικά άρθρα, στα οποία θα δούμε πως τα παιχνίδια ρόλων έχουν επηρεάσει την λαϊκή κουλτούρα (ε μεταφράστε μου καλύτερα το popular culture) και  θα γίνει παρουσίαση διαφόρων κόσμων, χαρακτήρων και ίσως και εμπειριών!!

Παιχνίδια Ρόλων (Μέρος 1ο)

Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά άρθρων με σκοπό την παρουσίαση μιας μεγάλης μου αγάπης, των παιχνιδιών ρόλων (role playing games – rpg):

Φανταστείτε να βλέπετε την πιο ωραία ταινία φαντασίας, τόσο ωραία που νιώθετε πως την ζείτε. Ή ακόμα καλύτερα, πως διαβάζετε ένα τέλειο βιβλίο και να είστε εσείς ο πρωταγωνιστής! Εσείς μαζί με κάποιους φίλους σας, που προσπαθείτε όλοι μαζί να λύσετε μυστήρια, να σώσετε αθώους, να βρείτε τον δρόμο για μια μαγική ξεχασμένη πόλη, να ανακαλύψετε το μυστήριο στην περιοχή 51, ίσως και να πολεμήσετε κάποιον δράκο, γιατί όχι;;

Όλα αυτά – όχι ταυτόχρονα – μπορεί να τα ζήσει κανείς παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων. Το «επιτραπέζια» δεν σημαίνει πως υπάρχει κάποιο ταμπλό, πιόνια και ζάρια. Εντάξει ζάρια υπάρχουν (και τα λατρεύω!!). Aπλά έτσι διαχωρίζονται από τα παιχνίδια ρόλων για υπολογιστές και ένα τραπέζι υπάρχει συνήθως στην υπόθεση

Πηγή: http://www.flickr.com/photos/unanada/212745766/

Ουφ, άντε να τα εξηγήσεις τώρα όλα αυτά. Πάμε πάλι. Αααα, αρκετοί όροι θα είναι στα Αγγλικά, να με συγχωρέσουν όσοι έχουν πώρωση με τα ελληνικά αλλά κάποιοι όροι στα ελληνικά δεν υπάρχουν – ή δεν θα έπρεπε να υπάρχουν (Vampire: Η μεταμφίεση;;; Μα έλεος, δεν φτάνει που γελάμε όλη την ώρα όταν παίζουμε, να διαβάζουμε και αυτά τα κουλά να μην παίζουμε καθόλου από τα γέλια… Α πα πα… Εντάξει δεν θέλω να υποτιμήσω την προσπάθεια μετάφρασης, είναι πολύ καλή γιατί πολλοί δυσκολεύονται με τα αγγλικά, απλά εμείς συνηθίσαμε αλλιώς).

Εισαγωγή:

Τα επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων είναι παιχνίδια στα οποία οι συμμετέχοντες υιοθετούν τους ρόλους κάποιων φανταστικών χαρακτήρων, καθορίζοντας τις πράξεις και τις αντιδράσεις τους σε κάποιες καταστάσεις.

Συμμετέχοντες:

Στα παιχνίδια ρόλων είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός αφηγητή (storyteller) και τουλάχιστον ενός παίχτη (player). Ο ιδανικός αριθμός παιχτών ποικίλει ανάλογα με τα γούστα του καθένα, για μένα είναι 4-5 παίχτες (+ ο αφηγητής).

Αφηγητής: Ο αγαπητός μας Storyteller (ή Game Master (GM), ή Dungeon Master (DM) ή διάφορα άλλα παρόμοια ανάλογα με τον κόσμο στον οποίο παίζει κανείς) αναλαμβάνει το δύσκολο έργο του να δημιουργήσει μια ιστορία, ένα σενάριο πάνω στο οποίο θα κινηθεί το παιχνίδι. Αυτό θα πρέπει να έχει αρκετές λεπτομέρειες ώστε να μπορέσει να ζωντανέψει στην φαντασία των παιχτών αλλά και να διευκολύνει τον αφηγητή στο να αντιδρά στις όποιες πράξεις προβούν οι παίχτες (συχνά απρόβλεπτες). Δεν πρέπει δηλαδή να είναι γραμμικό και περιοριστικό, απλά να καθοδηγεί ίσως διακριτικά τους παίκτες προς μια κατεύθυνση για την επίτευξη του στόχου τους. Α, προφανώς θα πρέπει να δίνει στόχους στους παίχτες, αλλιώς τι σενάριο είναι αυτό; Επίσης θα πρέπει να σχεδιάσει όλους τους δευτερεύοντες χαρακτήρες (Non Player Characters – NPCs) που θα συναντήσουν οι παίχτες, γιατί προφανώς δεν ζουν μόνοι τους σ’ έναν ερημικό τόπο (εκτός κι αν είναι έτσι το σενάριο, αν και χλωμό…)

Υπάρχουν βέβαια και έτοιμες ιστορίες για κάθε κόσμο, που έχουν έτοιμη την κάθε πιθανή λεπτομέρεια που μπορεί να χρειαστεί, και που μπορεί να αγοράσει κανείς και να βασίσει το παιχνίδι του μερικώς ή εξ’ ολοκλήρου σ’ αυτές.

Παίκτες: Οι υπόλοιποι της παρέας αναλαμβάνουν το ευχάριστο έργο του να δημιουργήσουν χαρακτήρες. Αυτό σημαίνει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, από χρώμα μαλλιών και ύψος μέχρι μουσικές προτιμήσεις, μυϊκή δύναμη και ακαδημαϊκές γνώσεις. Πρέπει δηλαδή να καθορίσουν την εμφάνιση του χαρακτήρα τους, τα φυσικά και πνευματικά του χαρακτηριστικά, τις προτιμήσεις του, την ιστορία της ζωής του, τους στόχους του και τα σχέδιά του για το μέλλον, τις σχέσεις του με φίλους και συγγενείς, τα πάντα. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που βοηθούν τους παίχτες σ’ αυτό αλλά μεγάλο ρόλο παίζει και η φαντασία και η όρεξη να δημιουργήσεις κάτι καλό και ολοκληρωμένο.

Το παιχνίδι:

Αφού γίνουν όλα τα παραπάνω, καθόμαστε όλοι – συνήθως γύρω από ένα τραπέζι – και ο αφηγητής (αφού έχει ενημερωθεί για τους χαρακτήρες μας) αρχίζει να περιγράφει την ιστορία του. Πρέπει να περιγράψει τον κόσμο, τους κατοίκους, τα διάφορα γεγονότα που μπορεί να συμβαίνει και φυσικά να συμπεριλάβει τους παίκτες στο σενάριο. Οι παίκτες με την σειρά τους πρέπει να συγκρατούν τις πληροφορίες (βοηθά το να κρατάς σημειώσεις συνήθως), να σκέφτονται πως θα αντιδράσουν στην κάθε περίσταση και να περιγράψουν τις πράξεις τους.

Εντάξει δεν είμαστε έτσι ακριβώς αλλά έχει γούστο (Πηγή: http://hiki.trpg.net/en/?GamePlayingSceneInJapan)

Κόσμοι και κανόνες:

Προφανώς δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο ούτε να κάθετε να σκέφτεται μόνος του ο κάθε αφηγητής ολόκληρους κόσμους για τους παίκτες του (στην αρχή τουλάχιστον), ούτε να κυλάει το παιχνίδι ομαλά χωρίς να υπάρχουν κάποιοι κανόνες.

Για τον λόγο αυτό υπάρχουν πολλοί κόσμοι (game settings), άλλοι επικής φαντασίας, άλλοι επιστημονικής φαντασίας, άλλοι τρόμου, άλλοι συνδυαστικοί όλων των παραπάνω κ.ο.κ. Οι κόσμοι αυτοί συνήθως έχουν μυθολογία, ηπείρους, πόλεις, περίεργους και μοναδικούς κατοίκους και γενικότερα είναι αυτό που υπονοεί και ο τίτλος τους: κόσμοι. Ειδικά κάποιοι που υπάρχουν πάρα πολλά χρόνια, έχουν καταλήξει να έχουν πολύ περίπλοκες και ολοκληρωμένες ιστορίες που καλύπτουν αιώνες.

Επίσης υπάρχουν κάποιοι κανόνες, που συνήθως διαφοροποιούνται από κόσμο σε κόσμο (βέβαια αν παίξεις ένα μετά κατά την γνώμη μου μπορείς να παίξεις τα πάντα) και στοχεύουν στο να λυθούν κάποια ενδεχόμενα προβλήματα, πχ ποιος θα παίξει πρώτος σε μια μάχη γιατί δεν είναι πρακτικά δυνατόν να παίξουν όλοι μαζί ταυτόχρονα (χα, να δείτε πονοκεφαλιασμένους αφηγητές να βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο…). Για τον ίδιο λόγο υπάρχουν και ζάρια (δεν ξέρω γιατί αλλά με τα ζάρια έχω πώρωση, παλιότερα ειδικά αγόραζα συνέχεια…).

Πηγή: http://www.macguff.fr/goomi/unspeakable/WEBIMAGES/MISC/dices2.jpg

Όλα αυτά, κόσμοι και κανόνες, υπάρχουν σε βιβλία, συνήθως πολλά και διαφορετικά για κάθε κόσμο…

---

(συνεχίζεται…)

Αγαπητό ημερολόγιο: Δευτέρα

Την Δευτέρα είχα πολύ άσχημη διάθεση, χωρίς σημαντικό λόγο όπως αποδείχτηκε τελικά. Ήταν στα μαύρα της τα χάλια πάντως (η διάθεσή μου) και δεν είχα όρεξη ούτε να παίξω D&D (για να καταλάβετε το μέγεθος του δράματος :p).

Τώρα πολλοί από σας θα ρωτήσουν τι είναι αυτό; Και θα απαντήσω πως θα σας εξηγήσω τα πάντα (που λέει ο λόγος) για το D&D και τα παιχνίδια ρόλων γενικότερα σε μια σειρά άρθρων που θα βάλω άμεσα.

Προς το παρόν θα σας αφήσω στην άγνοιά σας όμως γιατί θέλω να σας πω την ιστορία της Δευτέρας. Όσοι δυσκολεύεστε λιγάκι με τους όρους που θα ακολουθήσουν μην ανησυχείτε, θα ακολουθήσει και εξήγηση για όλα (σε άλλο άρθρο φυσικά).

Λοιπόν το D&D κάνει θαύματα, τι ψυχολόγοι και βλακείες, με ένα session και καλούς φίλους (αυτό πάει κυρίως στον DMούλη μας που με άντεξε 1 ώρα πριν και πάνω από 1 ώρα μετά το παιχνίδι!!) όχι μόνο φτιάχνει η διάθεσή σου αλλά είσαι σαν να έχεις πάρει ναρκωτικά από τα γέλια.

Έχει γίνει λοιπόν ο κληρικός μας (της Ehlonna, θεά της φύσης, των δασών κλπ) λυκάνθρωπος (εντάξει, συμβαίνουν αυτά..) και το έχουμε πάρει λίγο άσχημα, εγώ ειδικά γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο δίδυμος αδερφός του χαρακτήρα μου (elf wizard-druid), μοιάζουνε αφάνταστα, μέχρι και παρόμοιους στόχους έχουν. Τι να κάνουμε λοιπόν κι εμείς, πάμε σ’έναν μάντη να μας φωτίσει λιγάκι. Και μας λέει το καταπληκτικό, για να βρει αυτό που ψάχνει ο φίλος μας, πρέπει να του πάει αυτό που είναι πολυτιμότερο από τον θησαυρό ενός δράκου (ιδέες κανείς; Κάτι που να μπορούμε να του πάμε του τυπά, μην ακούσω για αγάπες και φιλίες και τέτοια γιατί δεν πιάνουν, 10 ώρες το σκεφτόμασταν).

Κι εκεί αρχίζουν τα θεϊκά:

– Χμμμ… Τι είναι πιο πολύτιμο από τον χρυσό; Η σιωπή! Είσαι ο διάβολος!! (αναρωτιέμαι αν κατάλαβε κανείς τι εννοούσε μ’αυτό ο συμπαίκτης μου που μιλούσε μόνος του εκείνη την στιγμή).

– Η τιμή! Ένα καθαρό κούτελο! …Να του πάμε σαπούνι;

– Χμ… κάτι δικό σου που δεν θα πούλαγες… Βγάλε το εσώρουχό σου!!!

– Η μάνα σου;
– Όχι αυτή θα την πούλαγα ρε…

Η fighter του πάρτυ να έχει κολλήσει με τις ώρες και να προσπαθεί να βρει τι δεν θα πουλούσε στην αληθινή της ζωή και κάθε τρεις και λίγο ενώ εμείς σπαζοκεφαλιάζαμε τι να πάμε στον μάντη να μας λέει: «Τον σκύλο μου δεν θα τον πουλούσα, ορίστε.. Και το σπίτι μάλλον… Μα τι άλλο δεν θα πουλούσα;;;»

Γενικά είμαστε λίγο το θέατρο του παραλόγου… Άλλες θεϊκές ατάκες από το προηγούμενο session (που ίσως να μην τις νιώσετε γιατί δεν ήσασταν εκεί, εμείς ξεκαρδιζόμασταν πάντως):

• Τα άλογα είναι ακριβά, παίρνω 2 καρύδες!!
• Είναι υιοθετημένη κόρη δράκου, όπως ήταν η Isabel (από το discworld, υιοθετημένη από τον Θάνατο…)
• Λοιπόν είτε ξεκινάμε για το Μεγάλο Δάσος (όπου έχουμε noble σκοπό, να βρούμε κάτι high κληρικούς και τέτοια) είτε αρχίζουμε να ληστεύουμε περαστικούς (οι επιλογές μας είναι λίγο περίεργες….).
• Χα, χορέψτε μικρά ανθρωπάκια, χορέψτε για μένα (μας είπε ο αφηγητής σε μια στιγμή παράκρουσης).
• Να πάμε εκεί, έχει xp, λεφτά και δόντια! (παίζουμε όλοι good χαρακτήρες με ευγενικούς σκοπούς είπαμε…)

Ανυπομονώ να δω που θα μας βρει το επόμενο session, γιατί στο προηγούμενο πηγαίναμε λίγο πέρα δώθε (τουλάχιστον τα βρήκαμε με τον Sir Lord Drenthor…)