Ξέρω πως η κατάσταση στην ελλάδα δεν είναι και ιδανική όσον αφορά τις δουλειές, αλλά δεν μπορώ, εκνευρίζομαι, και δεν ξέρω από πού να αρχίσω να τα χώνω!!!
Εισαγωγή
Έχω διάφορες ιστορίες από γνωστούς μου, τις οποίες βρίσκω τραγικές. Σήμερα λοιπόν θα κράξω τις επιχειρήσεις. Δεν είμαι παράλογη, οικονομικά έχω σπουδάσει και καταλαβαίνω την θέση της επιχείρησης. Δεν περιμένω να λειτουργεί για την ψυχή της μάνας του ιδιοκτήτη ούτε να «θυσιάζεται» για τον εργαζόμενο. Όμως δενυπάρχουν μόνο άκρα κι αυτό που γίνεται εδώ είναι καθαρή γαϊδουριά. Μετά από σκέψη αποφάσισα να μην βάλω τα ονόματα των εταιριών, δεν νομίζω βέβαια πως θα ασχοληθούν με το ιστολόγιό μου αλλά τέλος πάντων.
Ιστορία νούμερο ένα:
Εταιρία παροχής υπηρεσιών, συμβουλευτική, ευρέσεως εργασίας κλπ.
Ναι τα κάνει όλα και συμφέρει αυτή η εταιρία. Βέβαια σαν εργοδότης ίσως να μην τα πηγαίνει και πολύ καλά. Προφανώς είναι μεγάλη εταιρία κι έχει διάφορα τμήματα που δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, γιατί ξέρω άτομο που δουλεύει εκεί κι είναι μια χαρά. Εντάξει δουλεύει αρκετές ώρες αλλά ανταμείβεται και υπάρχει καλό εργασιακό περιβάλλον και όχι μόνο δεν έχει παράπονο αλλά γουστάρει κιόλας.
Ξέρω όμως και άτομο που έφυγε ράκος από κει, και σωματικά και ψυχολογικά.
Ωράριο
Καταρχάς είχαν ένα «υπέεεεεροχο» σύστημα σύμφωνα με το οποίο έπρεπε κάθε ώρα να γράφουν τι κάνουν. Μερικά πράγματα όμως (μιλάω με τον πελάτη στο τηλέφωνο πχ) δεν μπορούσαν να τα γράψουν. Επίσης καλώς ή κακώς σε ένα γραφείο μπορεί για μισή, μία ώρα να μην έχεις πολύ δουλειά και να μην κάνεις κάτι συγκεκριμένο. Ε βγάλε από δω, βγάλε από κει, καθόντουσαν στον γραφείο 9-7+ για να συμπληρωθεί ένα 8ωρο. Οπότε δεν υπήρχαν υπερωρίες, παρόλο που ήταν στο γραφείο 10 ώρες. Κι έχει τύχει να είναι κι 11. Καλό;
Περιβάλλον
Κάποιοι από εκεί είχαν μύτη μέχρι το ταβάνι και μιλούσαν σ’όσους ήταν πιο κάτω στην ιεραρχία λες κι ήταν τα σκυλάκια τους. Που πας βρε κακομοίρη και την έχεις δει βασιλιάς;;; Γίνεται η κάθε αγάμητη διευθύντρια και βγάζει τα απωθημένα της στους καινούριους. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο αν αυτή δεν έχει και πτυχία ενώ οι καινούριοι έχουν και μεταπτυχιακό πάνω ακριβώς στο αντικείμενο της δουλειάς. Αυτό βέβαια θα μου πείτε ισχύει παντού, σε κάθε δουλειά υπάρχουν μαλάκες. Συμφωνώ. Δυστυχώς.
Πόσο γαϊδούρια είναι όμως μερικοί άνθρωποι;; Όταν πέθανε ο παππούς της φίλης μου ήθελε να φύγει νωρίτερα για να πάει στην κηδεία (μα τι περίεργο) και ξίνισαν!!! ΞΙΝΙΣΑΝ!! Τα ζώα…
Κι είναι και μεγάλη εταιρία, με καλή φήμη στην αγορά, μη χέσω… Το έχουν οι μεγάλες εταιρίες όμως, όπως θα δούμε και στην επόμενη ιστορία.
Ιστορία νούμερο δύο:
Πασίγνωστα καταστήματα ρούχων που ανήκουν σε μια εταιρία η οποία έχει 7 (!!!!) πασίγνωστες αλυσίδες καταστημάτων ρούχων (φτωχαδάκια δηλαδή)
Γενικά από ό,τι έχω καταλάβει όλες οι αλυσίδες αυτής της εταιρίας είναι ελαφρώς μπουρδέλα στο θέμα δουλειάς, αλλά σε κάποιες τα νεύρα των υπαλλήλων γίνονται κρόσσια ενώ σε άλλες το περιβάλλον είναι πιο ευχάριστο.
Στην σημερινή μας ιστορία θα ασχοληθούμε με μία από αυτές τις αλυσίδες που για κάποιον «περίεργο» λόγο όταν ζητάει άτομα δεν ζητάει ακριβώς αυτό που θέλει. Αντί να γράφει:
Ζητούνται σκλάβοι που θα κάνουν τους μαλάκες και θα δουλεύουν με χαρά χωρίς να πληρώνονται ουσιαστικά και χωρίς να παίρνουν σωστά ένσημα (δηλαδή θα δουλεύουν γιατί γουστάρουν το μαστίγωμα)
ζητάνε υπαλλήλους για καταστήματα ρούχων. Λες όμως βρε άνθρωπε κατάστημα ρούχων, και μάλιστα μεγάλο, κι ο άλλος ο κακομοίρης που ψάχνει για δουλειά νομίζει πως θα έχει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Λάθος του θα μου πεις μεγαλοεπιχειρηματία – που στο λαιμό να σου κάτσει ο αστακός που τρως στύβοντας τους εργαζόμενους. Λάθος τους, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι για εκμετάλλευση μεγάλου βαθμού.
Βέβαια θα μου πεις, εδώ βάζεις παιδάκια στην ινδία να πεθαίνουν για να σου φτιάξουν τα ρούχα (δεν θα αρχίσω μ’αυτό το θέμα τώρα γιατί συγχύζομαι και θα ξεφύγω, διαβάστε το No Logo όμως και θα επανέλθω κάποια στιγμή), δεν θα βάλεις φοιτητές εδώ στην ελλάδα να δουλέψουν λίγο τζάμπα;
Λοιπόν, για να τα πάρω από την αρχή.
Ωράριο
Πάει ο αδαής να πιάσει δουλειά, part time, και του λένε οκ, 20 ώρες την εβδομάδα. Σε πειράζει αν κάτσεις και λίγο παραπάνω καμιά φορά; Θα πληρώνεσαι, γιατί πάει με την ώρα. Όσο κάτσεις τόσα θα πάρεις. Ωραία λέει ο άλλος (που 8 στις 10 φορές είναι φοιτητής), θα κάθομαι και που και που παραπάνω να βγάζω κάνα φράγκο επιπλέον να πάω και στην συναυλία που ήθελα. Κανένα πρόβλημα λέει λοιπόν, ας κάτσω και λίγο παραπάνω.
Και πάει στην δουλειά και βλέπει το πρόγραμμα. 5ωρα κάθε μέρα και μια μέρα παραλαβή στις 8 το πρωί (και την προηγούμενη να σχολάει 9 το βράδυ). Εντάξει λέει μωρέ, καλά είναι. Την άλλη μέρα το ξανακοιτάει, η παραλαβή έχει γίνει 6 το πρωί και τα μισά 5ωρα έχουν γίνει 7ωρα. Ουπς. Κι αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται κι αντί να φτιάχνει χειροτερεύει.
Και σε ρωτάνε ευγενικά ευγενικά, μωρέ μήπως θα σε πείραζε να κάτσεις λίγο παραπάνω σήμερα (γιατί όλη την εβδομάδα δεν καθόσουν ας πούμε…); Λες κι εσύ (γιατί σε πιάνει το φιλότιμο) εντάξει μωρέ, γιατί όχι όχι. Επειδή έχει φοβηθεί το μάτι σου εκεί μέσα όμως ρωτάς, τι εννοείς λίγο παραπάνω; Ε, 1-2 ώρες. Ε, άντε και γαμήσου. Θα έπρεπε να είναι η απάντηση. Δεν είναι όμως συνήθως. Άντε να πουν όχι δεν μπορώ να κάτσω παραπάνω και να πάνε σπίτια τους.
Και το καταλαβαίνω βέβαια, κάποιοι δουλεύουν από ανάγκη, δεν έχουν την επιλογή να το κάνουν θέμα και να σηκωθούν να φύγουν. Άλλοι πάλι είναι φοιτητές και δεν τους νοιάζει το να δουλέψουν λίγο παραπάνω. Και γενικά δεν είναι εύκολο να μιλήσεις απότομα σε κάποιον, γιατί στην τελική δεν είναι δική του η εταιρία, κι είσαι και ψαρωμένος κι ευγενικός κλπ (θα το σχολιάσω και αυτό πιο μετά). Αλλά δεν είναι το πρόβλημα το να κάτσεις λίγο παραπάνω. Είναι το ότι αν δεν μιλήσεις απότομα σε βρίσκουν εύκολο και σε πατάνε κάτω.
Εγώ να δουλέψω και πολύ παραπάνω, να υπάρχει λόγος όμως. Να είναι πχ μια μικρή εταιρία που παλεύει να σταθεί και χρειάζεται προσπάθεια; Να κάτσω 12 ώρες την μέρα αν χρειαστεί και ας μην υπάρχει αντίστοιχος μισθός. Να υπάρχει σεβασμός όμως και ειλικρίνεια και να αναγνωρίζεται η προσπάθεια.
Όχι να έρχεται ο κολοσσός, που έχει κέρδος 500% και να προσπαθεί με πούστικους τρόπους να εκμεταλλευτεί τον εργαζόμενο. Όχι να σου λέει ναι μεν δουλεύεις 7ωρο και πληρώνεσαι για 7 ώρες (4 και κάτι ευρώ την ώρα) αλλά παίρνεις ένσημα μόνο για τις 4 ώρες την μέρα (γιατί υπέγραψες για 20 ώρες στην σύμβαση – τότε γιατί δουλεύω 120 ρε μαλάκα;;;), που σημαίνει πως για τις 3 παραπάνω ώρες δουλειάς παίρνεις απλά 12 και κάτι ευρώ. Ουάου. Επίσης μπορεί να έρθεις και 2 φορές την εβδομάδα στις 6 το πρωί και πάλι θα πάρεις τα 4 και κάτι ευρώ την ώρα (μη σου πω να μην πάρεις και τίποτα γιατί είναι τόσο μεγάλη η ικανοποίηση του να ξυπνάς στις 4-5 για να πας να διπλώσεις πουκάμισα που δεν χρειάζεται μισθός) και μπορεί που και που (πιο σπάνια, δεν λέω), να κάτσεις και μέχρι τις 11.30 το βράδυ για να περάσουμε τιμές. Χωρίς ένσημα για τις επιπλέον ώρες.
Παιδιά κελεπούρι λέμε, αν θέλετε να σας πω και ποια εταιρία είναι να κάνετε αίτηση για δουλειά μην χάσετε την ευκαιρία!!
Περιβάλλον
Α έχω κι άλλα να σούρω τελικά και νόμιζα πως τέλειωνα… Το περιβάλλον είναι συνήθως σκατά, όλοι έχουν νεύρα όπως είναι λογικό. Κι αυτό για τους υπεύθυνους που είπα παραπάνω. Ναι οκ, δεν είναι δική τους εταιρία αλλά όταν χώνουν τον άλλον να δουλεύει σαν σκυλί και να παίρνει το τίποτα πως νιώθουν; Θεωρώ πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο χαρακτήρας του υπεύθυνου. Σε άλλη αλυσίδα της ίδιας εταιρίας που δούλευε άλλη φίλη μου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Όχι από θέμα μισθού ή ενσήμων, αλλά τουλάχιστον υπήρχε καλό κλίμα, την σεβόντουσαν και δεν την ξεπάτωναν στην δουλειά. Το εργασιακό περιβάλλον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο..
Τέλος θέλω να δώσω συγχαρητήρια σ’αυτούς που φτιάχνουν τα καταστήματα, την διακόσμηση κλπ και αναρωτιέμαι είναι καθυστερημένοι ή απλά στ’αρχίδια τους τα πάντα;
Γιατί είναι πάρα πολύ λογικό το να ΜΗΝ υπάρχει ένα δείγμα κρεμασμένο από κάθε ρούχο. Γιατί είναι πολύ πιο απλό και κυρίως πιο πρακτικό να υπάρχουν σε στοίβες και να τα ανοίγεις όλα και να τα πετάς από δω και από κει. Ευχάριστο και για τον πελάτη, γιατί έτσι πρέπει να ψάξει στους σωρούς να βρει τι του αρέσει, κι αν το βρει πρέπει να ψάξει ή/και να μαντέψει που μπορεί να είναι η σωστή στοίβα μπας και βρει το νούμερό του. Να έχεις μια πρόκληση βρε αδερφέ, τι πήγες, είδες τι θες, το πήρες κι έφυγες; Πφφφ, ξενέρωτα πράγματα… Επίσης είναι ευχάριστο και για τον εργαζόμενο γιατί αφενός βοηθάει τον πελάτη κι έτσι αυξάνεται η αδρεναλίνη του από το μυστήριο και την αγωνία του αν θα βρουν τελικά την σωστή μπλούζα και έχει και να διπλώσει άπειρα ρούχα ΣΥΝΕΧΕΙΑ, δεν βαριέται και αποκτά και τρομερή επιδεξιότητα στο να διπλώνει – η οποία είναι από τις πιο χρήσιμες ικανότητες ενός ανθρώπου.
Και φυσικά οι υπάλληλοι πάνε κι έρχονται, κανείς δεν μένει πολύ. Μερικοί μάλιστα χωρίς καμία προειδοποίηση κι έτσι το κατάστημα μπορεί να μην έχει αρκετούς εργαζόμενους για κάποιες μέρες. Κι αναρωτιούνται μετά οι υπεύθυνοι γιατί τους «κρεμάνε» έτσι. Μα όταν ο εργοδότης σε έχει χεσμένο και κοιτάζει να σε πατήσει κάτω με ποια λογική να σεβαστείς την εταιρία; Πάλι καλά που μόνο τους «κρεμάνε» και δεν τα σπάνε όλα…
Και ρωτάω, δεν είναι ντροπή για καταστήματα με τέτοιο όνομα, με τόση πελατεία και τόσο κέρδος να μη φέρονται σωστά στους εργαζόμενούς τους; Να μην παίρνουν αρκετούς; Να μην τους κολλάνε ένσημα;
Ε ρε φτύσιμο που θέλουν. Αφού λέω να σταματήσω να ψωνίζω από αυτούς. Επειδή έχω σταματήσει κι από άλλους, για παρόμοιους λόγους, δεν ξέρω τι θα φοράω στο τέλος… Καμιά ιδέα;;
Θα σταματήσω τώρα γιατί έγραψα άπειρα. Θα επανέλθω με άλλο ένα κράξιμο προς τις εταιρίες, για τις τιμές τους αυτή την φορά, αλλά και με κράξιμο υπέρ των εταιριών (ναι έχω κι από αυτό), με κράξιμο για τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το κράτος. Ναι θα τους πάρει όλους η μπάλα γιατί όλοι την κάνουν την μαλακία τους, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο.
Καλό απόγευμα!
