Και το τραγουδάκι μας για σήμερα είναι και πάλι Theatre of Tragedy, ένα μικρό αφιέρωμα σ’αυτούς και στην Liv, μέσα στο γενικότερο αφιέρωμα στα μέταλ συγκροτήματα με γυναικεία φωνητικά:
Οι Theatre of Tragedy, είναι ένα συγκρότημα από την Νορβηγία που δημιουργήθηκε το 1992. Ο πρώτος τους δίσκος ξεχωρίζει για την σκοτεινή και μελαγχολική του διάθεση, και την έντονη αντίθεση μεταξύ των μπάσων αντρικών και των αιθέριων, οπερετικών γυναικείων φωνητικών. Μια αντίθεση που δίνει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα ειδικά σε συνδυασμό με τους στίχους, που είναι γραμμένοι σε αγγλικά που χρησιμοποιούταν στα τέλη του 15ου αιώνα. Ο δεύτερος δίσκος τους ακολούθησε σε παρόμοιο ύφος, ενώ ο τρίτος ήταν λίγο διαφοροποιημένος, ειδικά ως προς τα αντρικά φωνητικά.
Η μεγάλη αλλαγή όμως έγινε στον τέταρτο και πέμπτο δίσκο τους, οι οποίοι ακολούθησαν μια πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση με industrial επιρροές. Το 2003 η τραγουδίστρια του συγκροτήματος Liv Kristine Espenæs Krull αποχώρησε από το συγκρότημα, σύμφωνα με την ίδια όχι από δική της επιλογή, και αντικαταστάθηκε από την Nell Sigland, πρώην τραγουδίστρια των The Crest.
Δισκογραφία
• Theatre of Tragedy (1995)
• Velvet Darkness They Fear (1996)
• Aégis (1998)
• Musique (2000)
• Closure: Live (2001)
• Assembly (2002)
• Storm (2006)
Αυτές ήταν οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Η δική μου ταπεινή γνώμη είναι πως η Liv Kristine είναι θεά και έχει την πιο τέλεια φωνή που έχω ακούσει, αλλά τέλος πάντων. Για την πορεία της μετά τους Theatre of Tragedy θα γράψω σε άλλο άρθρο. Επίσης, παρόλο που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, μόνο τους τρεις πρώτους δίσκους τους έχω και ακούω, αν και λέω να δώσω μια ευκαιρία και στον καινούριο, το Storm, γιατί άκουσα πως είναι περισσότερο gothic και λιγότερο electro…
Το σημερινό τραγούδι είναι από τον πρώτο τους δίσκο.
Theatre of Tragedy
A distance there is
Come in out of the rain thou sayest – but thou ne’er step’st aside;
And I am trapp’d –
A distance there is…
None, save me and the bodkin – pitter-patter on the roof:
Behold! – ’tis not the rain; thence me it has to be –
I will not drink thy vintage wine, my dear;
Thou hast heed’d that I am of innocence, yet thou let’st thy lass into peril
–
Thou let’st me be parched;
My heart is of frailty, my pale skin is hued damask.
When thou thy tears hast hidden, «Come back!», thou sayest –
There I soon am to be – but how am I to run when my bones, my heart!
Thou hast me bereaft! –
But run thou sayest; I run –
And there and then I behold that a time will come when I again dead will be.
Thou tell’st me to leave without delay –
I leave with my bodkin and my tears in my hands;
Lo! – the shadows, the sky – descending;
So by a dint of smite I gait ere I run and melt together with dusk.
In my mind in which is this event,
But it seems as if naught is to change anyway?!
After all these years thou left’st me down in the emotional depths –
The sombre soaked velvet-drape is hung upon me,
Turning my feelings away from our so ignorant world:
All the beatiful moments shared, deliberatlely push’d aside –
…a distance there is…
www.theatreoftragedy.com
http://en.wikipedia.org/wiki/Theatre_of_tragedy
http://darklyrics.com/lyrics/theatreoftragedy/theatreoftragedy.html#5
Iokaste's Blog 